تلاش برای نجات سرباز مهدی

تیم ملی فوتبال ایران فردا در آخرین دیدار از مرحله گروهی جام ملت‌ها باید به مصاف امارات برود تا تکلیف صدرنشینی در گروه سوم این رقابت‌ها مشخص شود. تیم ملی با شش امتیاز از دو دیدار قبلی، جواز حضور در مرحله حذفی را به دست آورده و حالا باید برای صدرنشین شدن یا نشدن در این گروه، به مصاف امارات برود. ایران قریب به پنج دهه است که در جام ملت‌ها توفیقی نداشته و در این دوره با توجه به در اختیار داشتن ستاره‌های باتجربه‌ای، بسیاری امیدوارند چنین طلسمی شکسته شود.

دقیقا به همین خاطر است که بسیاری پس از فعل‌و‌انفعالات رخ‌داده در دیدار عراق با ژاپن، به جدال عقل و احساس برگشته و داستان دوم‌شدن در این گروه با یک باخت احتمالی به امارات را مطرح می‌کنند؛ امری که دست‌کم با توجه به مهره‌هایی که ایران در اختیار دارد، روی کاغذ، نشدنی نشان می‌دهد. تیم ملی در این دوره بازیکنانی دارد که چهارمین و سومین دوره حضورشان در جام ملت‌ها را تجربه می‌کنند و از لحاظ پختگی به سقف رسیده‌اند.

از لحاظ اعتبار هم که نیازی به واکاوی زیاد نیست؛ چراکه از خط دروازه گرفته تا خط حمله، این تیم، بازیکنان سرشناس و تأثیرگذاری دارد که هرکدام به نوبه خود بخش مهمی از روند حرکتی تیم ملی محسوب می‌شوند. با وجود چنین بازیکنان اثرگذاری، ولی هستند تعدادی از آن‌ها که تا به الان، خودی نشان نداده و انتظارات را برآورده نکرده‌اند. بزرگ‌ترین چهره این تقسیم‌بندی، مهدی طارمی، بین‌المللی‌ترین چهره فوتبال ایران است. او که چهارمین فصل حضورش در پورتو را سپری می‌کند و فصل پیش توانسته عنوان آقای‌گلی لیگ پرتغال را به دست بیاورد، از بخت بد در آستانه رقابت‌های جام ملت‌های آسیا دچار افتی مقطعی شده و نشانی از هیولای خط حمله تیم ملی ایران در بازی‌های قبلی ندارد.

ساده‌ترین داده آماری برای تحلیل این بخش، مربوط به گل‌نزدن مهدی در دو بازی ابتدایی و ساده ایران در جام ملت‌های قطر است. او نه در برتری چهار گله ایران در تقابل با فلسطین گل‌زنی کرد و نه حتی در دیدار با تیم هنگ‌کنگ. کمی قبل از آن هم مهدی در جدال با اندونزی که پشت در‌های بسته و در قالب یک بازی تدارکاتی برگزار شد، گلی نزد تا به‌این‌ترتیب در سه بازی بسیار ساده که تصور می‌شد در همین بازی‌ها حسابی به شمار گل‌های ملی زده‌اش بیفزاید، دچار خاموشی شود.

مهدی در حالی دو فرصت مهم برای گل‌زنی در ترکیب تیم ملی را از دست داده که پیش از شروع جام، یکی از بخت‌های اصلی کسب عنوان آقای گلی به شمار می‌رفت. درست است که خودش گفته کسب پیروزی با تیم ملی را به آقای گلی ترجیح می‌دهد یا اینکه عنوان کرده به موقعش برای ایران در این جام گل خواهد زد؛ ولی به نظر می‌رسد شرایط برای او دست‌کم در این روز‌ها چندان مساعد نیست. طارمی در دیدار نخست با لمس توپ پایین، نمره ضعیفی در تقابل با فلسطین گرفت و در بازی دوم، شبیه به بسیاری دیگر از بازیکنان تیم ملی، شبحی بیش نشان نداد.

این آمار در حالی برای طارمی به ثبت رسیده که او پیش‌از‌این دست‌کم تا بازی با بورکینافاسو نشان داده بود در عصر مربیگری امیر قلعه‌نویی، دست‌کم در هفت دیدار منتهی به تقابل با بورکینافاسو، از حضور در خط حمله لذت می‌برد. نشان به آن نشان که در هفت بازی توانسته بود شش بار برای تیم ملی گل‌زنی کند؛ آن‌هم درحالی‌که رقبای بهتری در مقایسه با فلسطین و اندونزی روبه‌روی تیم ملی بازی کرده بودند. نکته دیگری که کار مهدی طارمی را برجسته‌تر نشان می‌دهد، عملکردش در این فصل از رقابت‌های باشگاهی است. او در مجموع دیدار‌هایی که در این فصل در لیگ‌های مختلف برای پورتو بازی کرده، پس از ۲۴ جدال، تنها شش گل زده است؛ ولی در هفت بازی برای ایران، به این تعداد گل رسید.

حالا موضوع نگران‌کننده این است که درست مثل روند نه‌چندان خوبش در پورتو، در تیم ملی هم نشان داده تمرکز لازم را ندارد و نیاز به شوکی مثبت برای رسیدن به روز‌های اوجش دارد. مهدی در رقابت‌های این فصل باشگاهی در شرایطی فقط شش گل زده که فصل پیش یکجا در لیگ پرتغال ۲۲ گل زد و توانست عنوان آقای‌گلی را به دست بیاورد؛ ضمن اینکه تا زمان برگزاری مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا هم یکی از برترین گل‌زنان آن لیگ دشوار به شمار می‌رفت. او دقیقا از روزی که شایعه حضورش در اینتر یا بهتر است عنوان شود شایعه جدایی‌اش از پورتو مطرح شده، تمرکزش را از دست داده و شمّ گل‌زنی‌اش آب رفته است.

البته این تمرکزنداشتن و آب‌رفتن شمار گل‌های ملی‌اش، در تیم ملی چندان به چشم نمی‌آمد. در تیم ملی، طارمی حالا فقط سه بازی است که کم‌فروغ نشان داده؛ بازی‌هایی که البته اهمیت زیادی نداشته و در مرحله گروهی و با رقبایی ساده برگزار شده است. شاید همان‌طورکه خودش وعده داده، گل‌زنی‌هایش را برای دیدار‌های مهم‌تر گذاشته تا بتواند در مسیر طلسم‌شکنی تیم ملی ایفای نقش کند؛ ولی مشخص است که چنین سرباز آماده و شجاعی نیاز به آمادگی روحی-روانی بیشتری برای درخشش دوباره در ترکیب تیم ملی دارد؛ نیازی که بخشی از آن باید از طریق مشاوره‌های صحیح فنی برطرف شود و بخش دیگرش به ذهنیت این بازیکن برمی‌گردد که درست در این مقطع باید در حرفه‌ای‌ترین شکل ممکنش باشد.