چگونه باستان شناسان می توانند به ما کمک کنند با حیوانات حیات وحش زندگی کنیم؟

امروزه تعامل بین حیوانات حیات وحش و انسان ها اغلب در اخبار در قالب خبر مطرح می شود از روباه های شهری گرفته تا گرازهای وحشی. آهوی کوهی و گوزن ها پیش از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی پایه اصلی رژیم غذایی بریتانیایی ها بودند و پژوهش ها نشان می دهند پس از قرن پانزدهم منبع غذایی مهمی بودند. تنها در قرون وسطی بود که آهوی کوهی تحت حفاظت شکارهای سلطنتی قرار گرفتند و بعدا طعمه مورد علاقه شکارچیان عادی شدند.

به گزارش rahnamato، امروزه اغلب آهوی کوهی توسط جوامعی که بر آنان تاثیر می گذارند به عنوان آفت قلمداد می شوند. ترکیبی از عوامل از جمله کووید-19 و تغییرات آب و هوایی شاهد افزایش تعداد آهوی کوهی بوده و بر مناظر و باغ‌ ها تاثیر گذاشته است. آهوی کوهی هم چنین در جاده ها باعث ایجاد سوانح رانندگی شده و علاوه بر آن حامل کنه هایی هستند که باعث ایجاد بیماری لایم می شوند.

این حیوانات به عنوان حیوانات حیات وحش مالکیتی ندارند و تنها زمانی به مالکیت شخصی تبدیل می شوند که توسط افرادی که طبق قانون این حق را دارند به دام افتاده یا کشته می شوند که معمولا این وضعیت توسط صاحبان زمینی رخ می دهد که حیوانات در آن سکوت دارند. مالکان زمین اکثر گله ها را مدیریت می کنند و ممکن است با هدف مالی دسترسی به شکار آن حیوانات را فراهم سازند. گوشت گوزن و آهوی کوهی را می توان فروخت اما اغلب به دلیل کمبود کارکنان آموزش دیده کافی برای بررسی لاشه ها و بازارها آن گوشت به هدر می رود. پوست آن حیوانات معمولا ارزشی ندارد و شاخ آن ها برای جویدن توسط سگ ها فروخته می شوند.

در مارس 202 میلادی تنش بین گوزن قرمز و مردم محلی در جزیره یوئیست جنوبی اسکاتلند به نقطه ای بحرانی رسید. فراخوانی برای ریشه کن کردن کل گله با 1198 حیوان مطرح شد زیرا رفتار آن حیوان بر مردم محلی تاثیر منفی می گذاشت. بحث‌های هر دو طرف بر تاریخ، استفاده و ارزش آن حیوانات متمرکز بود.

نتایج پژوهش های باستان شناسی حیوانات نشان می دهد که گوزن قرمز بیش از پنج هزار سال پیش برای تامین غذا به جزایر اسکاتلند برده شده است. در غیاب شکارچیان تعداد آن حیوانات از طریق کشتن و خوردن کنترل می شد. از پوست آن حیوانات استفاده می شد و شاخ های ارزشمند آن نیز برای ایجاد وسایل تزئینی زیبا مورد استفاده قرار گرفته اند. تصویر گوزن قرمز در هنر اولیه چه در آن جزیره و چه در خارج از آنجا نمایانگر است. کشف تازه هنر صخره ای دیدنی در سرزمین اصلی اسکاتلند اهمیت فرهنگی آن حیوان را در این دوره برجسته ساخته است.

برخلاف بسیاری از مناطق اصلی بریتانیا آهوی کوهی و گوزن ها منبع غذایی مهم آن جزیره باقی ماندند و تا خمین اواخر رشد داشتند. حیوانات جدید از سرزمین اصلی در قرن بیستم معرفی شدند. تجزیه و تحلیل ژنتیکی نشان می دهد که این آهوهای کوهی جمعیت های موجود را تکمیل کردند و گله ها دوباره ایجاد شدند.

طی دهه‌های گذشته تعداد آهوهای کوهی در سراسر بریتانیا از 450000 در دهه 1970 به 2 میلیون آهو در حال حاضر افزایش یافته که بالاترین میزان در 1000 سال گذشته محسوب می شود. شمارشی تازه نشان داد که تعداد آهوی کوهی در جزیره یوئیست جنوبی به میزان یک سوم افزایش یافته و از حدود 800 آهوی کوهی در سال 2015 به 1200 آهو در شرایط فعلی رسیده است. این الگو در نقاط دیگر مانند جزیره لوئیس و هریس نیز تکرار شده است. در عین حال شیوع کنه ها و بیماری حامل توسط آن حیوانات افزایش یافته است.

گله های آهوی کوهی به وضوح نیاز به مدیریت دارند اما این کار هزینه بر است. معدوم سازی آن ها به افراد آموزش دیده و هم چنین مراقبت برای کسب اطمینان از آسیب نرسیدن به حیوانات نیاز دارد. شکارچیانی که حقوق می گیرند مقداری درآمد را فراهم می کنند اما ارزش آهوی کوهی برای همه کسانی که در جوامع تحت تاثیر آن حیوانات زندگی می کنند روشن نیست.

گوشت، شاخ و پوست آهوی کوهی و گوزن ها مانند گذشته همگی اقلام ارزشمندی محسوب می شوند. شرکت Stòras Uibhist که مدیریت زمینی 93 هزار هکتاری را در جزیره یویست جنوبی اسکاتلند برعهده دارد در حال تولید گوشت گوزن و آهوی کوهی است. این گوشت هم به عنوان یک غذای محلی کم هزینه و هم به عنوان یک خوراکی با ارزش بالا قلمداد می شود. شاخ آن حیوانات نیز یک منبع پایدار اسکه هر ساله رشد کرده و می ریزد.

ابتکارعمل های باستان شناسی به ساکنان آن جزیره و مناطق فراتر از آن نشان می دهد که کار با این مواد تا چه اندازه آسان است. تنها با ابزار ساده می توان اقلام قابل فروش با الهام از میراث و فرهنگ جزیره تولید کرد. در جزیره یوئیست جنوبی تمرکز شرکت مذکور بر روی پردازش و فروش پوست حیوانات است در حالی که تعقیب گوزن و آهوی کوهی متمرکز بر حیات وحش از طریق دوربین می تواند فعالیت های گردشگری جدیدی را فراهم کند.

آهوهای کوهی یوئیست جنوبی اکنون فرصتی به دست آورده اند: جامعه انسانی آن منطقه به حفظ گله ها رای داد اما در تعدادی کم تر. انسان ها در غیاب شکارچیان برای حفظ تعادل باید به طور فعال چنین حیات وحشی را مدیریت کنند. ارزش گوزن قرمز چه زنده و چه مرده باید درک شود تا مناظر وحشی پایدار برای آینده ایجاد شود. تاریخچه عمیق تعامل انسان با این حیوانات می تواند الهام بخش مدیریت آینده آن ها باشد. باستان شناسان که این دانش را دارند می توانند با به اشتراگ گذاشتن داستان ها و مهارت های گذشته مردمان امروز را با نسل های قبلی بار دیگر پیوند دهند.