چرا انگلیس بو می‌دهد؟

فرارو- در ژوئن ۲۰۲۱ میلادی اعلام شد که شنا کردن در ساحلی که ۱۰ دقیقه تا اقیانوس در ومبوری در جنوب غربی انگلستان فاصله دارد امکان پذیر نیست منطقه‌ای که برای موج سواری و شنا محبوب بود. تخته سیاهی در ساحل نصب شده بود که روی آن پیامی با حروف سفید نوشته شده بود: ساحل به دلیل حادثه آلودگی بسته شد.

به گزارش فرارو به نقل از آتلانتیک، در انگلستان چنین هشدار‌هایی یک منظره رایج است: زباله‌های انسانی به طور معمول به رودخانه‌ها و دریا‌های آنجا ریخته می‌شوند. گروه Surfers Against Sewage کارزاری است که مجری برنامه‌ای می‌باشد که از طریق تعیین تیک‌های سبز و صلیب‌های قرمز روی نقشه به کاربران در سراسر کشور هشدار می‌دهد که کدام بخش‌های آب برای وارد شدن توصیه نمی‌شوند.

معمولا صلیب‌های قرمز به دلیل تخلیه فاضلاب رقیق شده، اما تصفیه نشده توسط شرکت‌های آب به دریا نمایان می‌شود. این عمل به گونه‌ای طراحی شده که در صورت وقوع یک طوفان باران شدید آخرین اقدام ایمنی قانونی و قانونی باشد تا از بازگشت فاضلاب به خانه‌ها و مشاغل جلوگیری کند. ظاهرا این یک اتفاق نادر است، اما داده‌های اخیر آژانس محیط زیست انگلیس نشان داد که فاضلاب تصفیه نشده در سال گذشته بیش از ۳۰۰۰۰۰ بار در سراسر آن کشور تخلیه شده که در مجموع بیش از ۱.۷ میلیون ساعت بوده است.

به همان اندازه که ارقام سال ۲۰۲۲ میلادی بد به نظر می‌رسند در واقع بهبودی‌ای نسبت به سال ۲۰۲۱ میلادی را نشان می‌دهند. آژانس محیط زیست این کاهش را بیش‌تر به آب و هوای خشک‌تر نسبت داد تا هر اقدامی از سوی شرکت‌های آب.

انتشار فاضلاب تصفیه نشده در اقیانوس موضوع تازه‌ای نیست. در واقع، در بخش عمده سال‌های پس از جنگ جهانی دوم این موضوع در بسیاری از مناطق ساحلی مسئله‌ای بوده که در عرصه سیاستگذاری مطرح شده است. در دوره‌های اخیر با قوانین سخت‌تر در مورد تصفیه فاضلاب ردیابی میزان دقیق مشکل تخلیه تصفیه نشده همواره آسان نبوده که دست کم به دلیل ناهماهنگی در جمع آوری و در دسترس بودن داده‌ها می‌باشد. با افزایش آگاهی عمومی منتقدان به دلایل گسترده‌تر دخیل در آب و هوای بد اشاره کرده‌اند.

دهه‌ها سیاست‌های شکست خورده جیب مدیران شرکت‌های آب را پر از پول نقد ساخته در حالی که در مقابل، آبراه‌ها و سواحل انگلستان مملو از فضولات شده‌اند.

در نهایت مشخص شد که تخلیه فاضلاب در وِمبوری در سال ۲۰۲۱ میلادی به دلیل طوفان رخ نداده بلکه علت آن قطع برق در یک ایستگاه پمپاژ محلی بود. ساحل به سرعت بازگشایی شد و به طور کلی مکانی بسیار دلپذیر برای شنا است. آژانس محیط زیست کیفیت آب خود را "عالی" ارزیابی می‌کند. با این وجود، ومبوری تخلیه فاضلاب پس از طوفان را تجربه کرده است. طبق تازه‌ترین داده‌های آژانس محیط زیست در سال گذشته سرریز فاضلاب به رودخانه‌ای که از ساحل اصلی عبور می‌کند پنج بار و سرریز فاضلاب که به مناطق روستایی مربوط می‌شود ۴۳ بار در پشت یک ساحل مجاور که به دریا ریخته شده صورت گرفته است.

در منطقه ومبوری علاوه بر تخلیه فاضلاب استرس‌های مختفی بر کیفیت آب آن منطقه تاثیر می‌گذارند. این موارد شامل رواناب کشاورزی، فضولات حیوانات و لوله کشی معیوب می‌شود.

لندن در تابستان ۱۸۵۸ میلادی بسیار گرم و بدبو بود. با رونق جمعیت شهر و با افزایش استفاده از توالت‌ها پر شدن رودخانه تیمز از فضولات انسانی آغاز شد و وبا بیداد می‌کرد. بوی بزرگ که خیلی زود به عنوان طلسم وحشتناک آلودگی شناخته شد به قدری انزجار سیاستمداران را برانگیخت که برای رفع آن پول خرج کردند. نتیحه آن ایجاد یک سیستم فاضلاب تازه بسیار جاه طلبانه بود که تحت هدایت مهندس مشهور "جوزف بازالگت" ساخته شد که نام اش به عنوان کلمه‌ای برای نبوغ ویکتوریایی تبدیل شد. سایر بخش‌های بریتانیا نیز از این روند پیروی کردند.

"ورونیکا ادموندز براون" محقق ارشد اکولوژی آبزیان در دانشگاه هرتفوردشایر اشاره می‌کند که سیستم بازاگلت برای چندین دهه بسیار موثر بود. او می‌گوید مشکل این است که این سیستم از آن زمان تاکنون به طور معناداری مورد بازنگری قرار نگرفته و دیگر برای هدفی که در ابتدا ساخته شده بود مناسب نیست.

امروزه بسیاری از مناطق بریتانیا دارای چیزی هستند که از آن تحت عنوان سیستم فاضلاب ترکیبی یاد می‌شود: لوله‌های انتقال فاضلاب و آب سطحی در نقاط مختلف به هم متصل می‌شوند و دومی اولی را رقیق می‌کند و فاضلاب پیش از رها شدن در محیط باید در کارخانه‌ها تصفیه شود. برای مثال، در ومبوری زباله‌ها در یک میدان پشت مسیر ساحلی به سمت تصفیه خانه سرازیر شده و سپس از طریق یک لوله به دریا در فاصله ۶۰۹ متر از منطقه اصلی حمام کردن تخلیه می‌شوند. هنگامی که باران شدید بر چنین سیستم ترکیبی غلبه می‌کند آب باران و فاضلاب خام مخلوط شده از لوله‌های مختلف خارج می‌شود.

ادموندز براون می‌گوید: "در زمان ساخت سیستم فرض بر این بود که شرایط استثنایی چیزی شبیه به سیل یک بار در هر ۵۰۰ سال یا یک بار در هر ۱۰۰ سال رخ خواهد داد امروز، اما تقریبا هر هفته چنین رخدادی را شاهد هستیم".

این تا حد زیادی به مجموعه‌ای از فشار‌های تشدید کننده بر سیستم فاضلاب مربوط می‌شود. جمعیت بریتانیا از زمان ساخت سیستم بازالگت به این سو به شدت افزایش یافته است. با افزایش جمعیت نه تنها مسکن بله جاده‌ها و پیاده رو‌های بیش تری ساخته شده در نتیجه، آب‌های سطحی بسیار بیش تری جایی جز زهکشی‌ها برای رفتن ندارند و بحران اقلیمی طوفان‌های بارانی را شدیدتر می‌کند.

در مواجهه با این چالش‌ها همانطور که اخیرا در گزارشی از یکی از کمیته‌های مجلس اعیان بریتانیا ذکر شده سرمایه گذاری در زیرساخت‌ها به اندازه کافی افزایش نیافته و در نتیجه شبکه فعلی قادر به مقابله با چالش‌ها نیست.

برخلاف هر کشور دیگری در جهان انگلستان و ولز دارای صنعت آب کاملا خصوصی شده هستند وضعیتی که از برنامه‌های نئولیبرالی گسترده‌تر دولت‌های "مارگارت تاچر" در دهه ۱۹۸۰ میلادی سرچشمه می‌گیرد. منتقدان این سیستم استدلال می‌کنند که تامین کنندگان خصوصی مدت‌هاست که از ارتقای زیرساخت‌های ناموفق غفلت کرده‌اند و به جای آن سود سهامداران و پاداش‌های اجرایی بزرگ را پرداخت کرده و بدهی را بارگیری می‌کنند. در همین حال، تنظیم کنندگان با کاهش بودجه و بی کفایتی حنی از سوی کارکنان شان مواجه شده‌اند.

ادموندز براون می‌گوید: "تنها راهی که می‌توانید این مشکل را حل کنید این است که زیرساخت‌ها را وارد نمایید".

مانند تخلیه فاضلاب نبرد برای آب حمام تمیزتر در بریتانیا نیز سابقه‌ای طولانی مدت دارد. کارزار Surfers Against Sewage بیش از سه دهه پیش در شهرستان کورنوال (نه چندان دور از ومبوری) در انگلیس تاسیس شد، زیرا به گفته اعضای آن کارزار جامعه موج سواران باعث ایجاد آلودگی فضا و آب می‌شدند. با این وجود، به نظر می‌رسد که در سالیان اخیر دعوا تشدید شده است. شرکت‌های آب با چالش‌های قانونی در مورد تخلیه مواجه شده‌اند که یکی از آن‌ها اخیرا به دیوان عالی کشور رسیده است. جنبش فعالان اقلیم Extinction Rebellion این مشکل را برجسته کرده است: ماه گذشته فعالان آن جنبش فاضلاب جعلی را در خارج از مقر دو شرکت آب ریختند تا توجه رسانه‌ها را جلب کنند.

اکننون "فرگال شارکی" خواننده و نوازنده که یکی از چهره‌هایی کلیدی در گروه راک The Undertones بود در زمینه مقابله با فاضلاب فعالیت می‌کند. او شش سال پیش ریاست یک باشگاه ماهیگیری معتبر در انگلستان را برعهده گرفت باشگاهی که مدت‌ها در حال مذاکره با تنظیم کننده‌ها بر سر کاهش سطح آب رودخانه خود در هرتفوردشایر بود. تحت نظارت او باشگاه برای شکایت از آژانس محیط زیست شکایت کرد که منجر به حل این موضوع شد.

با این وجود، شارکی به زودی متوجه شد که سایر گروه‌های اجتماعی پس از طرح شکایت خود درباره کیفیت آب به جایی نرسیده‌اند. او برای آگاهی رسانی بیش‌تر در طول رودخانه در لندن قدم زد و در توئیتر نوشت: "محصولات بهداشتی، دستمال مرطوب و وسایل خصوصی آویزان شده مانند نوعی گیلاس خونین کریسمس از تکه‌های درختان را دیدم".

او علیه شرکت‌های آب و تخلیه فاضلاب تصفیه نشده توسط آنان در رودخانه‌ها و مناطق ساخلی اطلاع رسانی می‌کند. سال گذشته پس از اینکه یکی از شرکت‌های آب ادعا کرد که فاضلاب تصفیه نشده ۹۵ تا ۹۷ درصد آب باران است شارکی مدیر عامل شرکت را به چالش کشید تا رواناب را بنوشد. براساس ارزیابی دولت بریتانیا تنها حدود ۱۵ درصد از رودخانه‌های انگلستان در شرایط زیست محیطی سالم قرار دارند. به گفته مجله معتبر New Scientist فقط دو مورد از آن رودخانه‌ها دارای بخش‌هایی هستند که رسما به عنوان مناطق حمام تعیین شده‌اند و در هر دو مورد کیفیت آب "ضعیف" ارزیابی می‌شود.

مقام‌های دولتی و کارشناسان خاطر نشان ساخته‌اند که دست کم براساس معیار‌های آزانس محیط زیست مناطق حمام ساحلی بسیار تمیزتر از چند دهه قبل هستند. دولت استدلال کرده که تابستان گذشته برنامه‌هایی را تنظیم کرد تا شرکت‌های آب را وادار کند زیرساخت‌های سرریز طوفان را تا سال ۲۰۵۰ بهبود بخشند و هدف را تا سال ۲۰۳۵ میلادی برای زباله‌ها در مناطق حمام یا نزدیک به آن پیش ببرند. شرکت‌های فعال در صنعت آب اعلام کرده اند که در حال حاضر بر روی این برنامه کار می‌کنند. لندن با انتقال بخشی از روح بازالگت در حال ایجاد زیر ساخت فاضلاب تازه‌ای با هزینه ۴ میلیارد پوند (۵ میلیارد دلار) است.

با این وجود، کارزار Surfers Against Sewage خواهان کاهش ۹۰ درصدی تخلیه فاضلاب تصفیه نشده تا سال ۲۰۳۰ میلادی شده است. در گزارش اخیر مجلس اعیان پیشنهاد شده که روسای شرکت‌های صنعت آب که بر "جرایم فاحش زیست محیطی" نظارت می‌کنند کنار گذاشته شوند. اجرای سخت گیرانه‌تر مقررات علیه کسانی که قوانین را نقض می‌کنند نقطه آغاز خوبی خواهد بود. راه حل دیگر مطرح شده برای این مشکل شامل احیای تالاب‌ها و حذف سنگ فرش‌های بتنی از محیط شهری برای کاهش فشار وارد بر سیستم از رواناب است. برخی از دانشگاهیان فکر می‌کنند که بریتانیا در بلند مدت باید سیستم ترکیبی خود را به طور کلی کنار بگذارد و فاضلاب و آب باران را به صورت جداگانه تصفیه کند اگرچه برخی دیگر آن را غیرضروری می‌دانند.

بریتانیا باید هر چه سریع‌تر تصمیم بگیرد که چه کسی پرداخت مورد نیز برای بهبود زیر ساخت‌های مورد نیاز را انجام خواهد داد: مالیات دهندگان، شرکت‌های خصوصی یا پرداخت کنندگان قبوض آب و برق. رهبران لیبرال دموکرات یک حزب کوچک اپوزیسیون که به طور سنتی رقیب اصلی حزب محافظه کار حاکم در مرکز روستایی آن بوده است بر این باورند که مسئله فاضلاب می‌تواند بیش از ده‌ها کرسی در پارلمان را برای آنان به ارمغان آورد.

به نظر می‌رسد محافظه کاران گرما را احساس می‌کنند: دولت علیرغم تعیین اهداف جدید در سال گذشته اخیرا دوباره به این موضوع پرداخت و این بار متعهد شد که جریمه‌های نامحدود برای شرکت‌های آب و ممنوعیت پلاستیک در دستمال‌های مرطوب را به عنوان بخشی از یک طرح گسترده‌تر "برای ارائه آب تمیز و فراوان" بپذیرد.

پس از ۱۳ سال طاقت فرسا ریاضت اقتصادی به دنبال هرج و مرج ناشی از برگزیت (خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) و به دنبال فلاکت ناشی از کووید دولت حاکم در معرض خطر جدی برکناری از قدرت قرار دارند. این حس گسترده در بریتانیا حاکم شده که هیچ چیز واقعا آن طور که باید کار نمی‌کند و برخی چیز‌ها باید تغییر کنند. براساس نظرسنجی‌های اخیرا صورت گرفته اکثریت قوی رای دهندگان از جمله محافظه کاران بر این باورند که بخش دولتی و نه شرکت‌های خصوصی باید صنعت آب را اداره کند. حزب کارگر جریان اصلی اپوزیسیون که در صورت تزلزل محافظه کاران قدرت را در دست خواهد گرفت به دولت محافظه کار فعلی به دلیل "رسوایی فاضلاب" حمله کرده ووعده داده که در صورت پیروزی در انتخابات این مشکل را حل خواهد کرد.

حزب کارگر نیز برای مدتی از مالکیت عمومی شرکت‌های آب حمایت کرد. با این وجود، برای اثبات انضباط مالی خود به نظر می‌رسد که آن حزب سال گذشته از تعهد خود سر باز زد. هر دولتی که در نهایت به مشکل رسیدگی کند متوجه خواهد شد که رفع آن مستلزم سرمایه گذاری جدی مالی و سرمایه سیاسی و نه اقدامات نیمه تمام است و چالش بسیار فراتر از تصفیه فاضلاب می‌باشد. لوله‌های سرریز به هیچ وجه تنها منبع آلودگی رودخانه‌ها و دریا‌ها نیستند. آب از دست رفته ناشی از نشت لوله‌ها نیز امری نگران کننده است. هم چنین، اطمینان کافی در این باره وجود ندارد که آبا بریتانیا در دراز مدت آب کافی خواهد داشت یا خیر. همان گونه که در گزارش مجلس اعیان به آن اشاره شده آژانس محیط زیست بریتانیا پیش بینی می‌کند که براساس روند کنونی بریتانیا نمی‌تواند تقاضای آب خانگی را در ۲۰ سال آینده برآورده کند.