«لوپوس» درمان ندارد و واگیردار نیست

بیماری "لوپوس" یا "لوپوس اریتماتوز سیستمیک"، یک بیماری بلندمدت است که سیستم ایمنی بدن را از درون تخریب و گمراه می‌کند و باعث می‌شود که واکنش‌های دفاعی و طبیعی بدن، اندام‌های سالم را هدف قرار دهند.

سازمان خدمات ملی سلامت انگلیس (NHS) با ارائه این شرح مختصر از بیماری لوپوس می‌گوید: در حال حاضر این بیماری هیچ درمانی ندارد، اما مسری هم نیست.

به گفته متخصصان، دقیقا مشخص نیست که چه عاملی باعث ابتلا به لوپوس می‌شود، اما عفونت‌های ویروسی، واکنش‌های نامساعد به بعضی از داروها، نور خورشید، بلوغ، زایمان و یائسگی، همه به منزله محرک‌های احتمالی مطرح شده‌اند و چنین نتیجه‌گیری شده است که احتمال ابتلا به آن در زنان بیشتر از مردان و در زنان سیاه‌پوست و آسیایی بیش از زنان سفیدپوست است.

متخصصان به هر فردی که علائم زیر را دارند توصیه می‌کند که با پزشک عمومی خود در مورد احتمال ابتلا به این بیماری مشورت کند:

- درد عضلانی و مفصلی

- خستگی مفرط که با استراحت برطرف نمی‌شود

- و بثورات روی بینی و گونه‌ها

هچنین عوارض ثانویه این بیماری عبارتند از:

سردرد، زخم دهان، تب بالا، ریزش مو، حساسیت به نور که منجر به بثورات پوست هنگام قرار گرفتن در معرض نور می‌شود.

به گزارش ایندیپندنت، کارشناسان سازمان خدمات ملی سلامت انگلیس بر اهمیت تشخیص زودهنگام برای درمان موفقیت‌آمیز تاکید می‌کنند و هشدار می‌دهند که تشخیص لوپوس ممکن است دشوار باشد، زیرا نشانه‌های آشکار بروز آن، مانند التهاب اندام‌های حیاتی همچون قلب، ریه‌ها، کبد و کلیه‌ها، با بیماری‌های دیگر مشابه است.

پزشکان عمومی معمولا آزمایش خون تجویز می‌کنند تا تعیین کنند که لوپوس تا چه حد گسترده شده و تعداد پادتن‌های موجود، نشان می‌دهد که فرد احتمالا با چه شدتی درگیر این بیماری شده است.

پس از آن، ممکن است برای بررسی میزان آسیب عضوی، پرتونگاری با اشعه ایکس و اسکن ضروری تشخیص داده شود.

برای کنترل علائم لوپوس معمولا دارو‌های ضدالتهاب مانند ایبوپروفن، هیدروکسی کلروکین برای خستگی و مشکلات پوستی و مفصلی، و قرص‌ها، تزریق‌ها و کرم‌های استروئیدی برای بثورات و التهاب کلیه، تجویز می‌شود.

همچنین در موارد شدید، ریتوکسیماب و بلیموماب ممکن است برای هدف قرار دادن تعداد پادتن‌ها در خون و تقویت سیستم ایمنی تجویز شوند.