چرا نوجوانان عمداً به خود صدمه می‌زنند؟

اولین باری که روث کارتر به یاد می‌آورد که به خود آسیب رسانده است ۱۳ ساله بود و به ساخت بنر‌هایی برای جشن فارغ التحصیلی کلاس هشتم خود کمک کرد.

کارتر گفت: «ما همه را با چسب حرارتی کنار هم قرار می‌دادیم، و من عمداً - به طور تصادفی» - از چسب داغ بیش از حد روی یکی از قطعات استفاده کردم، زیرا می‌دانستم که وقتی به پایین فشار دادم، چسب داغ از کناره‌ها بیرون می‌زدم و خودم را می‌سوزاندم.»

زمانی که چسب روی پوستش سوخت، کارتر به سختی متوجه شد که این ایده بدی است. اما درد فیزیکی راهی برای مقابله با استرس در زندگی به او داد، که شامل آزار جسمی و عاطفی و همچنین این احساس بود که زندگی او در آن زمان کاملاً درست نبود.

او گفت: "من واقعاً در دنیا احساس تنهایی می‌کردم. " شیوه‌ای که من زندگی‌ام را اداره می‌کردم به نتیجه نمی‌رسید - که برای یک نوجوان ۱۳ ساله یک چیز عجیب است.

در نهایت این تنها آسیب رساندن به خودش تبدیل به عادتی شد که تا زمانی که در اواسط ۲۰ سالگی رسید، در او باقی ماند. او هرگز خود را با تیغ یا اشیاء تیز دیگر برید، اما با خاراندن پوستش با ناخن‌هایش تا زمانی که پوست شکسته شد، آرامش احساسی پیدا کرد.

او گفت: "این راهی برای مدیریت احساسات من خواهد بود. " مطمئناً هرچه استرس بیشتری داشتم - از موقعیت‌های خانوادگی یا مدرسه یا موقعیت‌های اجتماعی - احتمال وقوع آن بیشتر بود.»

خودآزاری در میان نوجوانان رو به افزایش است

داستان کارتر آنقدر‌ها هم غیرعادی نیست - طبق مرکز ملی ۳۵ درصد از دانش‌آموزان در مقطعی به عمد خود را مجروح کرده‌اند. اقدامات معمولی شامل بریدن، خاراندن، و چیدن یا کشیدن پوست یا مو است. برخی از افراد ممکن است سر خود را به دیوار بکوبند یا به اشیاء یا خودشان مشت بزنند.

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این نوع رفتار، که اغلب در سال‌های نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود، ممکن است در حال افزایش باشد.

محققان دریافتند که بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲، خودآزاری تعداد فزاینده‌ای از مراجعه نوجوانان به اتاق‌های اورژانس را به خود اختصاص داده است که از ۱.۱ درصد به ۱.۶ درصد از کل مراجعات افزایش یافته است.

به طور کلی، متداول‌ترین روش آسیب رساندن به خود، بریدن یا سوراخ کردن بود. این نیز رایج‌ترین روش مورد استفاده دختران بود، در حالی که در پسران سلاح گرم بود. از دیگر راه‌هایی که کودکان و نوجوانان به خود آسیب می‌رسانند می‌توان به زمین خوردن عمدی، خفگی و مسمومیت اشاره کرد.

این مطالعه که به صورت آنلاین در ۱۵ ژوئن در مجله Pediatrics منتشر شد، از اطلاعات جمع آوری شده از یک پایگاه داده ملی تروما استفاده کرد. این شامل بیش از ۲۸۶۰۰۰ نوجوان ۱۰ تا ۱۸ ساله بود که بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲ در اورژانس تحت درمان قرار گرفتند.

همه خودآزاری‌ها به خودکشی منجر نمی‌شوند

اگرچه رفتار آسیب زننده به خود در کودکان ممکن است بلافاصله باعث ترس والدین از خودکشی شود، اما به ندرت چنین است. گرچن کاتلر، دکترا، M.P.H، محقق ارشد این مطالعه از بیمارستان‌ها و کلینیک‌های کودکان مینه سوتا، در ایمیلی گفت: «اکثر رفتار‌های خودآزاری در نوجوانان بدون قصد خودکشی انجام می‌شود. در واقع، نوجوانان در مقایسه با سایر گروه‌های سنی در معرض خطر بیشتری برای خودآزاری غیرخودکشی هستند.»

داده‌های مرکز تروما مورد استفاده در مطالعه اطفال به اندازه کافی دقیق نبود که بگوید آیا نوجوانانی که به خود آسیب می‌رسانند قصد خودکشی داشتند یا خیر. با این حال، یک مطالعه اخیر منبع معتبر روی نوجوانان در انگلیس نشان داد که تنها ۲۵ درصد از کسانی که خودآزاری را گزارش کردند، می‌خواستند در آخرین قسمت خود بمیرند.

با این حال، دلایل خوبی برای والدین و پزشکان وجود دارد که نسبت به علائم آسیب‌های خود در بین نوجوانان و جوانان هوشیار باشند.

کاتلر گفت: «هر گونه رفتار خودآزاری حتی بدون قصد خودکشی نگران‌کننده است، زیرا نوجوانانی که به خود آسیب می‌زنند در معرض خطر بیشتری برای اقدام به خودکشی در آینده هستند.»

خودآزاری اغلب یک دریچه آزادسازی عاطفی است

انگیزه خودآزاری نوجوانان ممکن است آن چیزی نباشد که بسیاری از مردم فکر می‌کنند.

بنا استروبر، روانشناس، روانشناس دارای مجوز و روانشناس مدرسه، گفت: «کمتر از آن‌ها این کار را برای توجه و دیدن دیگران انجام می‌دهند. بسیاری از آن‌ها این کار را برای آرام کردن خود انجام می‌دهند و نمی‌خواهند دیگران، به ویژه والدینشان، آن را ببینند.»

برای مخفی نگه داشتن رفتار خود، برخی از نوجوانان در مناطقی که کمتر دیده می‌شوند - بالای بازو، ران ها، بالای سینه به خود آسیب می‌رسانند؛ و همه خودآزاری به اندازه کافی شدید نیست که نوجوانان را در اتاق اورژانس بیاورد. این باعث می‌شود که واقعاً دانستن چند نوجوان این کار را دشوارتر کند.

دلایل دقیق خودآزاری نوجوانان پیچیده است که درمان آن را دشوار می‌کند. برخی ممکن است به دلیل طغیان علیه والدین خود، ریسک کردن یا سازگاری با همسالان خود به خود آسیب برسانند.

اما برای بسیاری، نوعی رهایی از احساسات است که ممکن است به روش دیگری نتوانند با آن کنار بیایند.

ترزا اوبراین ۴۴ ساله، که در نوجوانی مورد آزار جسمی و روحی قرار گرفت، فکر می‌کنم ممکن است به عنوان کاری که من برای جلب توجه انجام داده‌ام دیده شود، اما اینطور نبود، این کارم برای دریافت کمک بود.

اوبراین در نوجوانی شروع به آسیب رساندن به خود کرد، از جمله بریدن بازویش و چیدن پوستش. او گفت: "درد فیزیکی مطمئناً بهتر احساس می‌شود - به نوعی درد عاطفی را از بین می‌برد. اگر احساس درد جسمی می‌کنید، چیزی دارید که واقعاً به خاطر آن صدمه بزنید. فکر می‌کنم ممکن است به عنوان کاری که من برای جلب توجه انجام داده‌ام دیده شود، اما اینطور نبود.

نوجوانانی که به خود آسیب می‌رسانند ممکن است از انواع دیگر مشکلات سلامت روان مانند افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلال دوقطبی نیز رنج ببرند.

اگرچه مطالعه اطفال تنها اختلالات سلامت روان را در حدود ۵ درصد از نوجوانانی که به خود آسیب رسانده بودند شناسایی کرد، اما ممکن است بسیاری از مشکلات در زمان ملاقات از قلم افتاده باشد.

کاتلر گفت: «تعداد کم بیماران با تشخیص ثبت‌شده نگران‌کننده است، زیرا این نشان‌دهنده فرصت‌های از دست رفته برای مستندسازی مسائل مربوط به سلامت روان و پیوند بیماران با مراقبت‌های بهداشت روانی بعدی است».

رهایی از آسیب به خود می‌تواند سال‌ها طول بکشد

جستجوی یک متخصص بهداشت روان می‌تواند به نوجوانان کمک کند تا از خودآزاری به سمت مراقبت از خود بروند. اما همه حاضر نیستند فوراً متوقف شوند، این چیزی است که والدین باید در نظر داشته باشند.

استروبر گفت: "من همیشه اول می‌پرسم: "می خواهی توقف کنی؟ " "چون گاهی اوقات آن‌ها نمی‌خواهند، زیرا این باعث می‌شود احساس بهتری داشته باشند. پس چرا آن‌ها این کار را انجام دهند؟»

برای کارتر، تغییری در دیدگاه او با سومین درمانگر او اتفاق افتاد، اما حتی در آن زمان نیز برای تغییر عادت او در استفاده از آسیب به خود به عنوان یک نوع داروی عاطفی، کار سخت زیادی لازم بود.

او گفت: ما چندین دور درمانی داشتیم که در آن تمرکز بر مدیریت مراقبت از خودم بود، نه اینکه به هیچ وجه به خودم آسیبی وارد کنم. چند سال طول کشید تا یاد بگیریم چگونه بر موج اضطراب سوار شویم و خود درمانی نکنیم.

با این حال، اوبراین هنوز برای مقابله با استرس، که حدود سه سال پیش او را کاملاً تحت تأثیر قرار داد، به رفتار‌های خودآزاری روی می‌آورد.

او گفت: «به جلو بروید به جایی که اکنون هستم و من پاهایم را که کاملاً پوسته پوسته شده‌اند و صورت و دست‌هایم را نشان میدهم و فکر می‌کنم از همان جایی می‌آید که در نوجوانی بودم جایی که هیچ‌کس گوش نمی‌داد، هیچ‌کس درد مرا نمی‌فهمید."

منبع: بهداشت نیوز