چگونه می‌توان «ماموت پشمالو» را احیا کرد؟

از زمانی که بقایای جانوران ماقبل تاریخ یافت شده‌اند، ذهن بشر را به تسخیر خود درآورده‌اند، و انسان‌ها همیشه درباره اینکه شکل واقعی این جانوران در دوران حیاتشان چه بوده و چگونه می‌توان آن‌ها را به زندگی بازگرداند گمانه زده‌اند.

به گزارش العربیه، در طول تاریخ مدرن جهان این گمانه‌ها عموما به حوزه ادبیات علمی-تخیلی محدود مانده است، اما در سالیان اخیر برخی کمپانی‌های بزرگ پژوهش‌های ژنتیکی اعلام کرده‌اند که قصد دارند به واقع تعدادی از گونه‌های منقرض‌شده را به زندگی برگردانند، و در حال حاضر تمرکز آن‌ها روی احیای «ماموت پشمالو» است.

دلیل اصلی اینکه ماموت پشمالو برای احیا انتخاب شده این است که از نظر تکاملی «اخیراً» منقرض شده است. جمعیت عمده این پستاندار عظیم‌الجثه در پایان آخرین عصر یخبندان در حدود ۱۰۵۰۰ سال پیش از بین رفت، اما برخی گونه‌های کوچک‌تر آن در اقصی‌نقاط شمالی سرد زمین تا حدود ۴۰۰۰ سال پیش به حیات خود ادامه دادند.

سلول بنیادی یا «دی‌اِن‌اِی» حدود ۵۲۱ سال «نیمه‌عمر» دارد، به این معنی که این همه سال طول می‌کشد تا نیمی از یک ماده پوسیده یا تخریب شود. اگر یک قطعه دی‌ان‌ای را در نظر بگیریم، پس از گذشت پنج قرن حدود نیمی از پیوند‌های نوکلئوتیدی آن، که به شکل پله‌های نردبان تصویر می‌شوند، شکسته شده و غیرقابل خواندن می‌شوند. از این نظر ماموت پشمالو شانس بیشتری نسبت به مثلا دایناسور‌ها برای احیا دارد.

پس از پیدا کردن سلول بنیادی مناسب، پژوهشگران باید یک خویشاوند زنده نزدیک به گونه منقرض‌شده پیدا کنند تا از رحم آن برای پرورش نطفه جانور انقراض‌یافته استفاده کنند. فیل آفریقایی قرار است به عنوان مادر جانشین جنین ژن ویرایش‌شده ماموت پشمالو مورد بهره‌برداری قرار گیرد.

جامعه علمی عموما از این پژوهش استقبال کرده است، چرا که دانشمندان بر این عقیده‌اند که تکمیل چنین فرایندی، علاوه بر اینکه می‌تواند جلوی نابودی بسیاری از گونه‌های زنده که هم‌اینک در معرض خطر انقراض هستند را بگیرد، به بهبود ژنتیک انسانی و افزایش طول عمر انسان کمک شایانی خواهد کرد.