چهارمین ملی‌پوش ایران هم پناهنده شد

موج مهاجرت ورزشکاران از ایران شیب تندی به خود گرفته است. در همین اردیبهشت، دست‌کم چهار ورزشکار حرفه‌ای و ملی‌پوش ایران را ترک کردند. سوم اردیبهشت ماه بود که دوستان بهمن نصیری، روئینگ‌سوار ایرانی با انتشار عکس‌هایی از او در فرودگاه امام خمینی خبر دادند که بهمن قصد مهاجرت به جمهوری آذربایجان را دارد. اندکی بعد از انتشار این خبر بود که رئیس فدراسیون قایق‌رانی با تأیید این خبر گفت که او دغدغه استخدام در ایران را داشته و مجبور شده به خاطر ماهی ۵۰۰ دلار، ایران را ترک کند و به جمهوری آذربایجان برود.

خروج بهمن نصیری که این بار مثل بسیاری از ورزشکاران ایرانی دغدغه مالی داشت، شروعی برای اردیبهشت جهنمی ورزش ایران بود؛ چند روز بعد بود که یکتا جمالی، جواهر وزنه‌برداری زنان ایران در رقابت‌های آتن، اردوی تیم ملی را ترک کرد و بعد خبر رسید که آتن را به مقصد آلمان ترک کرده و درخواست پناهندگی داده است. یکتا که پیش‌از‌این هم از کمبود امکانات و توجه برای ورزشکاران زن ایرانی گلایه کرده بود، با تکرار دغدغه‌های پیشین، درخواست پناهندگی‌اش را به امید داشتن دنیای بهتر در وزنه‌برداری به آلمان ارائه داده و منتظر است تا کار‌های نهایی‌اش صورت بگیرد. او اولین مدال‌آور تاریخ وزنه‌برداری زنان در ایران است. پناهنده‌شدن او آن‌هم با سن‌و‌سال اندک و آینده‌ای روشن، ضربه مهلکی بر ورزش زنان ایران بود. مسئولان ایرانی بعد از خروج یکتا جمالی به جای آنکه به فکر چاره باشند و مانع از خروج نخبگان ایرانی شوند، با گفتن از اینکه گرفتن مدال با پرچمی دیگر، ریشه ندارد، سعی در پوشاندن قصورات خودی در این زمینه داشتند.

هنوز شوک پناهندگی یکتا جمالی تمام نشده بود که پریسا جهانفکریان، دیگر دختر تاریخ‌ساز وزنه‌برداری ایران که تنها سهمیه تاریخ این رشته را برای زنان ایرانی در المپیک به دست آورده، خبر داد به آلمان مهاجرت کرده است. او با انتقاد تند از مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری مبنی بر بی‌توجهی به ورزش زنان خبر داد که دنیای حرفه‌ای‌اش را از این به بعد در کشور دیگری جست‌وجو خواهد کرد.

با‌وجود‌این قریب به ۲۷ روز از خروج اولین ملی‌پوش ایرانی به مقصد جمهوری آذربایجان، حالا چهارمین ورزشکار حرفه‌ای و نابغه ایران هم در اردیبهشت، درخواست پناهندگی داده است. این بار نوبت به متین بالسینی پدیده شنای ایران رسیده تا به صورت رسمی اعلام کند در بریتانیا به دنبال گرفتن پناهندگی است.

بالسینی شاید برای جامعه ورزش ایران که سهم بیشتر اخبار متوجه فوتبال و کشتی است، شناخته‌شده نبود؛ ولی بازی‌های المپیک توکیو باعث شد تا ورزش ایران با پدیده جدیدی روبه‌رو شود. او در عرض چند ماه توانست هشت بار رکورد شنای ایران را ارتقا دهد و در المپیک هم یک بار دیگر چنین کاری را رقم زد و رکورد شنای ایران را ارتقا بخشید. قسمت تلخ داستان بالسینی اینکه نه آن رکوردشکنی‌ها و درخشش در المپیک، بلکه انتقادش از امکانات تیم ملی ایران در المپیک باعث مطرح‌شدنش شد.

او همان کسی است که به صورت رسمی اعلام کرد به دلیل نداشتن وان یخ برای رفع اسپاسم، مجبور شده به صورت پنهانی از وان یخ برزیلی‌ها در توکیو استفاده کند! متین درباره شرایطش در المپیک گفته بود: «نمی‌توان گفت به شنا کم توجه می‌شود. درواقع اصلا توجه نمی‌شود. روز مسابقه‌ام که از خواب بیدار شدم پادرد شدیدی داشتم و پای من دچار اسپاسم شدید شده بود. ماساژور که نداشتیم و من به ماساژور کاروان مراجعه کردم. او توانست ۱۰ دقیقه من را ماساژ دهد؛ چون تعداد زیادی ورزشکار هستیم؛ اما فقط یک ماساژور وجود دارد. ما ۲۵ ساعت در پرواز بودیم و بدن‌ها بسیار خسته بود؛ اما یک ماساژور وجود داشت و هنوز هم خستگی پرواز از بدن من خارج نشده است. شب قبل از مسابقه با رئیس فدراسیون، پنهانی از وان یخ تیم برزیل استفاده کردیم؛ چون خودمان چنین چیزی نداریم. اینجا که یخ هست و فقط یک تشک بادی احتیاج داشتیم و آوردن یک تشک بادی برای یک کشور واقعا سخت است؟ اگر سخت است، می‌گفتند خودمان می‌آوردیم. یا برای ملی‌پوش قایق‌رانی ما نمی‌توانستند یک جلیقه یخ تهیه کنند؟ من با دست خالی آمدم و امیدوارم این اتفاقات دیگر پیش نیاید». بالسینی همچنان با اشاره به تنهابودن خود در زمان گرم‌کردن در المپیک گفته بود: «تن‌ها گرم می‌کردم و یک روز آن را رئیس فدراسیون شنای افغانستان برای من تایم گرفت. چون زبانم خوب است، دوستان خارجی زیادی دارم و مربیان آن‌ها برای من تایم می‌گرفتند تا گرم کنم. با این حال سعی کردم تمام این مسائل را کنار بگذارم و تمرکزم روی کارم باشد و خدا را شکر، توانستم نتیجه بگیرم».

داستان نداشتن امکانات در ساده‌ترین حد، بخشی از مشکلات بالسینی جوان است؛ چون او به‌تازگی گفته که برای تهیه غذای کافی در اردوی تیم ملی مشکل داشته‌اند. «یکی از دوستانم پیش از شروع رقابت‌های قطر، زمانی که در ایران در اردو بودیم، به دبیر فدراسیون زنگ زد و گفت غذا به اندازه کافی در اردو وجود ندارد و ما سیر نمی‌شویم. همه می‌دانند شنا ورزش سنگینی است و کالری زیادی می‌سوزاند. طبیعی است که باید این کالری با غذای زیاد تأمین شود. فکر می‌کنید پاسخ دبیر فدراسیون چه بود؟ او گفته بود چند روز دیگر صبر کنید، به قطر که رفتیم آنجا از سلف سرویس هتل استفاده کنید و هرچه می‌توانید غذا بخورید».

بالسینی همچنین به سخت‌گیری حراست هم در سفر‌ها اشاره کرده و گفته است: «۱۶‌ساله بودم که اولین مسابقات برون‌مرزی را رفتم و کلی هیجان داشتم. از اتاقم با شلوارک بیرون آمدم که نماینده حراست سخت‌گیری کرد و گفت چرا شلوارک پوشیده‌ای؟».

با این حال به نظر می‌رسد موضوعی که انگیزه بالسینی برای درخواست پناهندگی را تشدید کرده، خط‌خوردن او از فهرست تیم ملی شنای ایران است. او که دو، سه ماه پیش به انگلستان سفر کرده تا پیگیر امورات دانشگاهی‌اش شود، می‌گوید با وجود داشتن سهمیه ورودی رقابت‌های جهانی برای ایران، نامش از فهرست خط خورده و شناگر دیگری به جایش معرفی شده است. بالسینی می‌گوید این اتفاق در حالی رقم خورده که او در این مدت در انگلیس شنا کرده و چندین مدال در رقابت‌های داخلی این کشور به دست آورده؛ ولی هیچ‌کدام از مسئولان فدراسیون یا کمیته ملی المپیک احوالش را نپرسیده‌اند. او گفته زمانی که از خط‌خوردن اسمش از تیم ملی آگاه شده، مصمم شده تا در بریتانیا درخواست پناهندگی دهد. متین می‌گوید مهم نیست زیر کدام پرچم در المپیک بعدی شرکت کند؛ ولی انگیزه دارد تا به اندازه کل مدال‌های کاروان ایران در المپیک پیش‌رو، صاحب مدال شود تا مسئولان ایرانی به خودشان بیایند.

اظهارات متین بالسینی در شرایطی صورت گرفته که فدراسیون شنای ایران خط‌خوردن او از تیم ملی را تکذیب می‌کند. حمید اسکندریون، رئیس کمیته فنی شنا، به ایسنا گفته متین بالسینی از تیم ملی خط نخورده و او بدون اطلاع رفته بود که در نهایت هم این تصمیم را گرفته است. «متین بعد از عید بدون هیچ اطلاعی به انگلیس رفت و اعلام نکرد که برای مسابقات به تیم ملی برمی‌گردد یا خیر. او بدون هیچ اطلاعی رفته بود؛ اما از تیم ملی خط نخورد. خودش این تصمیم را گرفته و انجام داده است. چندین بار هم با پدرش تماس گرفتم تا وضعیتش را مشخص کند؛ اما پاسخی نگرفتیم. آخرین بار هم برای خودش، پدرش و مربی‌اش (کاوه بیک‌اوغلو) پیغام فرستادم تا وضعیت را مشخص کنند؛ اما متأسفانه هیچ جوابی به ما ندادند. ما باز هم برای اردویی که قرار است از امروز برای آمادگی در مسابقات کشور‌های اسلامی آغاز شود، نام بالسینی را داشتیم و او را دعوت کردیم».

او در پاسخ به این سؤال که حدود ۱۰ روز پیش رئیس فدراسیون در مصاحبه‌ای نام سهران را جایگزین بالسینی کرده بود، گفت: «این آخرین فرصت بود. ما با خودش که تماس نداشتیم و پیغام می‌دادیم؛ اما از خانواده و مربی‌اش مدام پیگیر بودیم. ما باید تا ۱۶ یا ۱۷ اردیبهشت آخرین اسامی برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان را اعلام می‌کردیم. باید تا آن تاریخ حتما نام شناگر دوم را معرفی می‌کردیم. از بالسینی خبری نبود و خودش و خانواده‌اش به ما پاسخ نمی‌دادند. چون زمان رو به اتمام بود، ما مجبور شدیم فرد دیگری را جایگزین کنیم. شناگران مدام باید تست دوپینگ شوند و آن‌طور که شنیده‌ام حتی بالسینی ایمیل زده است که ایران نیست. ما اسم او را خط نزدیم و اگر در میان لیست دعوت‌شدگان نگاه کنید اسم بالسینی هم هست. برای مسابقات قهرمانی جهان هم، چون اعلام آمادگی نکرد و ما هم چند بار از خانواده‌اش خواستیم و جواب ندادند، شناگر دیگری را جایگزین کردیم». او در پایان گفت: «ما یک شناگر اصفهانی به نام علیرضا یاوری هم داریم که در آمریکا تحصیل می‌کند و با ما در ارتباط است. به مسابقه هم که می‌رود نتایجش را برای ما می‌فرستد. اعلام هم کرده که هر زمان تیم ملی کمک بخواهد حاضر خواهد شد. این شرایط را زیاد داریم که ورزشکاران برای تحصیل خارج بروند؛ ولی ارتباط با تیم ملی و فدراسیون را ادامه می‌دهند؛ اما متأسفانه بالسینی این راه را انتخاب کرده است».